خبر بد این است که گرمایش جهانی متوقف نخواهد شد. ما فقط می‌توانیم اوضاع را بهبود بدهیم و اثرات گرمایش زمین را کم‌تر کنیم.
دونالد ترامپ روز پنج‌شنبه هفته پیش اعلام کرد که آمریکا از قرارداد اقلیمی پاریس خارج خواهد شد. ترامپ طی نشستی تلویزیونی در کاخ سفید اعلام کرد:
ما [از این قرارداد] خارج می‌شویم؛ اما مذاکره را آغاز می‌کنیم تا ببینیم آیا می‌توانیم توافقی داشته باشیم که عادلانه باشد یا خیر.
ترامپ این تصمیم را در سالی اتخاذ کرده که از سال ۱۸۸۰، گرم‌ترین سال کره زمین بوده است. از زمانی که دانشمندان دمای کره زمین را ثبت می‌کنند، این پنجمین باری است که رکورد دمای زمین شکسته شده است.
کره زمین ۱.۲۶ درجه سلسیوس (۲.۳ درجه فارنهایت) نسبت به متوسط دوران پیشاصنعتی گرم شده است. این مقدار به حد تعیین‌شده توسط قانون‌گذاران بین‌المللی برای گرمایش جهانی (۱.۵ درجه سلسیوس، ۲.۷ درجه فارنهایت) بسیار نزدیک است. گوین اشمیت، دانشمند اقلیمی و مدیر مؤسسه مطالعات فضایی گودارد ناسا، پیش از این گفته بود:
هیچ توقفی برای گرمایش جهانی وجود ندارد. هر چیزی که تاکنون اتفاق افتاده، بخشی جدایی‌ناپذیر از این سیستم است.
این امر بدین معنا است که حتی اگر همین فردا انتشار کربن را به صفر برسانیم، تغییرات اقلیمی قرن‌ها باقی خواهند ماند. همه ما می‌دانیم که این انتشار قرار نیست متوقف شود. بنابراین، بر اساس گفته‌ی اشمیت، تنها کاری که می‌توانیم انجام دهیم این است که سرعت تغییرات اقلیمی را به نحوی کم کنیم تا بتوانیم با رنج کم‌تری با آن انطباق پیدا کنیم.
اگر موفق شویم تغییرات آب و هوا را به‌وسیله توافق‌های بین‌المللی مانند قرارداد پاریس (پیشرفت‌های وسیع در انرژی‌های تجدید پذیر و فناوری‌های جذب کربن) مهار کنیم، آنگاه زمین در صد سال آینده این‌گونه به نظر خواهد رسید.
اشمیت معتقد است که ۱.۵ درجه‌ی سلسیوس به عنوان حد گرمایش جهانی، در بلندمدت منتفی است. او تخمین می‌زند که تا سال ۲۰۳۰، ما این حد افزایش دمایی را پشت سر گذاشته‌ایم. البته اشمیت خوش‌بین است که ما از ۲ درجه سلسیوس (۳.۶ درجه فارنهایت) بیشتر از میانگین دوران پیشاصنعتی فراتر نرویم. سازمان ملل متحد امیدوار است که ما به این مقدار هم نرسیم.
بیایید فرض کنیم که دمای کره زمین، جایی بین این دو حد ذکر شده باشد. در پایان این قرن، ما با جهانی روبه‌رو خواهیم بود که دمای آن سه درجه فارنهایت از میانگین دمایی کنونی‌اش بیشتر است. میانگین دمای سطح به‌تنهایی تصویری کامل از تغییرات اقلیمی به ما نمی‌دهد. ناهنجاری‌های دمایی یا تفاوت دمای یک منطقه با مقدار معمول آن، نوسان شدیدی دارد.
به‌عنوان مثال، روزی از روزهای سال ۲۰۱۶ در دایره‌ی قطب شمال، دمای هوا اندکی از دمای انجماد آب بالاتر بود. چنین دمایی برای چنین منطقه‌ای واقعا گرم محسوب می‌شود. چنین ناهنجاری‌های دمایی بیشتر و بیشتر اتفاق خواهند افتاد.
این امر بدین معنا است که سال‌هایی مانند ۲۰۱۶ - که کم‌ترین میزان یخ‌های دریایی را داشت - بیشتر رخ خواهند داد. تابستان‌های گرینلند تا سال ۲۰۵۰ کاملا بدون یخ خواهند شد.
در تابستان سال ۲۰۱۲، ۹۷ درصد از ورقه یخ سطح گرینلند شروع به ذوب شدن کرد. این اتفاق در هر قرن فقط یک بار رخ می‌دهد. اما از این پس تا پایان این قرن، هر ۶ سال چنین رویدادی را شاهد خواهیم بود.
خبر خوب این است که یخ‌های قطب جنوب، تقریبا دست‌نخورده خواهند ماند و در افزایش سطح آب دریا نقشی نخواهد داشت. فروپاشی‌های غیرمنتظره قفسه‌‌های یخی، پژوهشگران را با افزایش بیشتر سطح دریاها شگفت زده خواهد کرد. در بهترین حالت، اقیانوسها تا سال ۲۱۰۰، بین ۶۰ تا ۹۰۰ سانتی‌متر افزایش سطح آب خواهند داشت.
اقیانوسها در حدود یک سوم کربن دی‌اکسید جو را جذب می‌کنند. این جذب دمای آن‌ها را افزایش می‌دهد و آن‌ها را اسیدی می‌کند. افزایش دما، اسیدیته اقیانوسها را افزایش خواهد داد.
این امر بدین معنی است که تمامی زیستگاه‌ها صخره‌های مرجانی در مناطق استوایی نابود خواهند شد. در بهترین حالت، نیمی از صخره‌های مرجانی گرمسیری تهدید می‌شوند.
حتی اگر بتوانیم انتشار گازهای گلخانه‌ای را مهار کنیم، تا سال ۲۰۵۰، روزهای بسیار گرم مناطق استوایی ۵۰ درصد افزایش خواهد یافت. در مناطق شمالی‌تر، ۱۰ تا ۲۰ درصد روزهای سال گرم‌تر خواهند بود.
بدون کنترل انتشار گازهای گلخانه‌ای (حالتی محتمل)، دمای مناطق استوایی در تمام طول تابستان، به نحو غیر معمولی گرم خواهد ماند. در مناطق دمایی، ۳۰ درصد یا بیشتر از روزها، دمایی خواهند داشت که ما در حال حاضر نامعمول می‌دانیم.
حتی مقدار بسیار کمی از گرما، منابع آبی را محدود خواهد کرد. پژوهشگران در مقاله‌ای در سال ۲۰۱۳، بیان کردند که خشکسالی های جهان بیشتر و شدیدتر خواهد شد. تغییرات اقلیمی در میان ۴۰ درصد از تمامی زمین‌ها، سبب خشکسالی‌‌های عظیم خواهد شد (دو برابر مقدار کنونی).
بیایید نگاهی به آب و هوا بیندازیم. رویداد ال‌نینوی ۲۰۱۵-۲۰۱۶ را در نظر بگیرید. بلایای طبیعی بیش‌تری در راه خواهند بود: از سال ۲۰۷۰ و پس از آن، توفان‌ها، آتش سوزی‌‌ها و موج‌های گرما انتظار ما را می‌کشند.
در حال حاضر، انسان‌ها لبه یک پرتگاه ایستاده‌اند. اگر نشانه‌های هشدار را نادیده بگیریم، سرنوشت ما در سیاره‌ای کاملا متفاوت رقم خواهد خورد، سیاره‌ای با اقلیمی در نقطه‌ی مقابل آخرین عصر یخبندان.
ما می‌توانیم راه حل پیدا کنیم. اگر نشر گازهای گلخانه‌ای را کاهش دهیم و فناوری‌های جاذب کربن را توسعه دهیم، سناریوهای متفاوتی رخ خواهند داد.
اشمیت می‌گوید کره زمین در سال ۲۱۰۰ جایی بین این دو نقطه خواهد بود: کمی گرم‌تر از امروزه و خیلی گرم‌تر از امروز. این تفاوت به معنای میلیون‌ها زندگی است.
منبع: زومیت
دیدگاه خود را بنویسید